Uit het leven gegrepen van de wulp

Goedendag allemaal,

Mag ik mij even voorstellen; ik ben man wulp en woon dit broedseizoen samen met mijn vrouw in een mooi landschap in Goirle. Samen met nog minstens 2 paartjes soortgenoten proberen we hier jaarlijks voor gezinsuitbreiding te zorgen. Eerlijk is eerlijk; dat valt alles behalve mee tegenwoordig. Waar we het vorig jaar nog veel te nat hadden en we daardoor een slecht broedseizoen beleefden was het dit jaar het tegenovergestelde qua weer. Sjonge jonge wat was het toch droog. We moesten onze goede voornemens om een gezin te stichten even uitstellen want zeg nou zelf: Hoe kan je je vrouw zonder eten dwingen tot het leggen van eieren? Wat een schaarste was dat zeg, alle lekkere hapjes zaten erg diep in de grond en wat normaliter lekker boven de grond rondkruipt, vliegt of loopt, liet zich nu amper zien. Dat was echt een survival of the fittest om het maar in sportieve termen uit te drukken.

Kijkend naar de directe toekomst vinden wij het als ouders onverantwoord om jonge pulletjes op de wereld te zetten die even daarna door gebrek aan eten langzaam zouden sterven van de honger. Dan hebben we gelukkig toch onze oerdriften en overlevingsmechanismen die ervoor zorgen dat we niets overhaast doen maar ons gaan aanpassen aan de natuur. We stellen onze pulletjeswens gewoon nog even uit. En zo geschiedde. En niet alleen bij ons, in onze weidevogel appgroep Brabant breed lazen we dat het er overal zo aan toe ging. Zelfs bij onze achterburen een eindje verderop ging het zo. Ook hier uitgesteld nestgedrag. Afijn uiteindelijk hebben we “weeronline” goed in de gaten gehouden en zagen we de kans schoon om het er toch maar eens van te laten komen. Eigenlijk wilden we het liefst in de malse groene en sappige weide ons nest gaan draaien maar net zo onvoorspelbaar als het weer was het gedrag van de mens. Veel te veel onrust door bewerkingen waarvan we later begrepen dat vooral die gifspuiterijen de kans op ziektes laat toenemen. En dat wil je toch zeker niet, zeg nou zelf! Gelukkig wisten we nog onze plek van vorig jaar te herinneren, dat is in een stuk landschap waar geen mens mag komen. Daar zijn we aan de slag gegaan.

Onze bezigheden bestonden uit zorgen dat de vrouw goed kon opvetten, dus eten, eten en nog eens eten. Vervolgens natuurlijk de nodige gymnastische oefeningen om te zorgen dat er bevruchte eieren komen. En dan komt het monnikenwerk: zorgen dat die eieren veilig blijven, het nest niet erg zichtbaar is en het broeden onverstoord kan plaatsvinden. Dat betekent altijd op je hoede zijn voor die ellendige kraaien, ooievaars, reigers, vossen, marters, enz. En als je ze ziet of als ze te dicht bijkomen snel een groepsapp versturen en zorgen dat iedereen (ook goede buur kievit) als een malle massaal in de tegenaanval gaat. Hierbij kregen we ook de hulp van de mensen van de weidevogelgroep van het Biodiversiteits team Goirle-Riel. 3x per week stonden ze trouw met hun verrekijkers en telescopen aan de kant op gepaste afstand te kijken.

Mijn vrouw noemde ze eerst gluurders en moest er niet veel van hebben. En helemaal toen er op een dag eerst een ding in de lucht, wat trouwens ook nog eens ontzettend zoemde, boven haar nest hing. En dan daarna kwamen er ook nog 2 mannen naar haar toe gelopen om een paar stokken neer te zetten. Je schrikt je rot. En als klap op de vuurpijl komen er later die dag nog eens 3 mannen die paaltjes in de grond slaan en daar iets omheen zetten. Ik hoorde dat ze tegen elkaar zeiden dat dit (zoals zij het noemden) vossenraster onder stroom staat en zo de 4-benige rovers op afstand houdt. Aha dus misschien scheelt dat voor ons en hebben we meer kans om het uitbroeden tot een succes te maken? Ik heb het nog nagevraagd in de groepsapp en ja hoor, ook bij bevriende wulpenparen elders in Brabant gebeurde dit en gaf het hen enigszins wat meer rust. Nu hoefden we alleen nog maar de vliegende vijanden in de gaten te houden.
En zo geschiedde. Ongeveer zo’n 27 dagen later mogen wij ons de gelukkige ouders noemen van …….. Tsja we gaan natuurlijk niet alles aan de grote klok hangen. Zo houden we tenminste die trouwe weidevogel-mensen nog een beetje aan het lijntje en weten we ons verzekerd van een goede nacontrole op het verloop van het opgroeien van onze pulletjes (want zo noemen we onze kleintjes bij gebrek aan namen). En wie weet, als alles meezit belonen we ze over een tijdje door onze pullen te showen.

Al met al wordt het voor ons wel steeds zwaarder om onze toekomst veilig te stellen en zou een beetje hulp erg op prijs gesteld worden. Waar die hulp dan uit kan bestaan? Nou, het belangrijkste is dat ons leef- en broedgebied gezond en met rust gelaten wordt. Dat betekent concreet dat er niet teveel bewerkingen zijn op het land dat wij uitkiezen (ik heb zelfs gehoord dat de eigenaren van dit land vergoedingen kunnen krijgen als ze het land ongemoeid laten of als ze bv vluchtstroken voor ons inzaaien). Hier zijn diverse betaalde varianten op, allemaal bedacht om het voor ons zo fijn mogelijk te houden.
Gif spuiten? Niet doen, als het al ongezond voor bodem en mens is, dan kun je toch wel bedenken wat dit voor ons en ons vliegende, kruipende en lopende eten betekent. Het weer……. Direct is daar geen oplossing voor natuurlijk, het weer is het weer en doet wat het doet. Maar indirect……ik heb iets gehoord over bv opwarming van de aarde met als gevolg extremen. Wat dat precies inhoudt? Dat zal ik tzt eens in de appgroep navragen. Nu ben ik nog even te druk met het grootbrengen van onze pulletjes.

En dan natuurlijk ook onze trouwe supporters van de weidevogelgroep. Met hun steun lukt het ons wel wat beter om pullen uit het ei te laten komen. Ik persoonlijk vind dit erg aardige en gedreven mensen die ons het beste gunnen. Ze gaan in gesprek met de eigenaren van het land om er zo’n goed mogelijke “deal” voor ons uit te slepen. De ene keer is dat beter gelukt dan de andere keer. Soms zag ik ook wel enige vermoeidheid en teleurstelling bij hen als er toch weer een nest gesneuveld was van een van ons of van de kievitburen die hier met hetzelfde doel zijn als wij. Maar veerkrachtig als ze zijn herpakten ze zich weer en stonden de keer daarop weer te juichen als er wel een succesbroedsel gezien werd. Ik denk zelf dat ze best wel wat steun kunnen gebruiken van frisse nieuwe krachten. Dat gun ik hen van harte dus bij deze meteen mijn oproep aan alle lezers van mijn verhaal: meldt u aan als vrijwilliger in de weidevogelgroep en beleef het uitdagende avontuur ook eens mee. Het is zeer zeker de moeite waard. En met een beetje goede wil, medewerking en geluk belonen mijn vrouw en ik u volgend jaar weer met een nest jonge wulpjes.