Uylenwijsheid in Goirle

Soms staan uilenbeschermers voor een heel lastig probleem: zoals in het onderstaande verhaal van Joost van Alphen, coördinator van UWG Uylenspieghel. Op 9 juni vond een kerkuilen familiedrama plaats in de St. Jan Onthoofding kerk in Goirle. Deze bijzondere omstandigheden komen gelukkig maar zelden voor. Het snelle handelen van de mannen van de Uilenwerkgroep zorgde voor de best mogelijke afloop!

DONDERDAG - 9 juni kreeg ik telefoon van het secretariaat van de parochie St. Jan in Goirle. Zij hadden mijn telefoonnummer achterhaald via Brabants Landschap. Een dame wist te vertellen dat er een uil in de kerk zat. Ik zei nog ”’Die zitten er al geruime tijd” . Toen ze echter verduidelijkte dat hij zich boven het altaar verschanst had, werd ik wat alerter. Mevrouw wist niet wat er moest gebeuren om daar verandering in te brengen (en ik ook zo gauw niet). Nadat ik had beloofd dat we de volgende dag de toestand in ogenschouw zouden komen nemen, werd dit in dankbaarheid aanvaard.

VRIJDAG - De nestkast controle planning werd dus enigszins aangepast en mijn compagnon Sjors en ondergetekende gingen richting de kerk. Eenmaal binnen, zag Sjors hem al snel zitten op een dwarsbalk, boven het altaar, op zo’n 25 meter hoogte. We hebben alle deuren van de ingang open gezet en dachten het beest wel even te kunnen verjagen met handgeklap, vliegende sleutelbossen, knipperende zaklamp, gefluit en gestamp. De kerkuil was niet onder de indruk. Zelfs het beeld van Johannes de Doper, noch Christus aan het kruis, gaven geen sjoege. Wat we verder konden bedenken is dat een van ons de toren in zou gaan om vervolgens de kast te controleren en daarna met veel stampei van achteruit, richting de uitgang te lopen. De bedoeling was de uil de kerk uit te jagen, zodat zij of hij weer toegang zou hebben tot de uilenkast: die alleen búiten de kerk een invliegopening heeft. Sjors beklom de kerktoren en begaf zich boven de gewelven van het middenschip van de kerk. Hij constateerde dat er drie jongen van ongeveer 30 dagen oud in de kast verbleven en kwam dus weer terug op de afgesproken manier. De uil kreeg op een gegeven moment in de gaten dat al die herrie voor hem was en vloog richting Goirle Centrum en het in die richting gelegen orgelbalkon. Hij vergat hierbij op tijd de daling in te zetten.. Ondanks mijn verbale geweld landde hij daarom óp het orgel.

Bij het naar beneden komen nam Sjors een afslag eerder en kwam uit op dit balkon. Hij vond daar een blikken Vuvuzela (een Afrikaanse uilenverschrikker,
werkelijk waar). Het geluid dat Sjors hiermee voorbracht werd duidelijk niet geapprecieerd door de uil en hij maakte aanstalten om weer altaar-waarts te gaan. Het was nu mijn beurt om de uil op andere gedachte te brengen en dat lukte......deels. Nadat hij twee keer heen en weer was gegaan tussen het orgel en het altaar, had hij daar klaarblijkelijk helemaal genoeg van en nam weer plaats op dezelfde balk waar wij hem eerder aantroffen...

Na ampel overleg met de parochiële administratrice, ter plekke aanwezig, waarin wij haar ter overweging gaven om een drone in te zetten en om de waarnemende koster ’s middags nog eens de deuren gastvrij open te laten zetten zijn we weer vertrokken. Wel met de afspraak dat, bij mislukte pogingen, wij zaterdag terug zouden komen om de gezondheid van de jonkies te beoordelen en verder te bedenken wat we nog voor hulp konden bieden. Ik bedacht dat er ook zoiets is als een vogelopvang in Tilburg en ook een dierenambulance en dat er zwaarder geschut ingezet diende te worden.

Bij de Dierenambulance hoorde men ons verhaal aan en ze vonden het een goed idee dat wij, indien nodig, het jonge grut op gingen halen en dat zij de zorg op zich zouden nemen om ze, de volgende dag dus, naar de vogelopvang te brengen. Inmiddels belde Ans, de administratrice, dat de drone niet door kon gaan omdat dat er een verzekeringstechnisch probleem was. Wel gaf ze aan dat op zaterdagmorgen, het Gilde hun feestdag zouden aanvangen met een plechtige Hoogmis begeleidt door tromgeroffel en gewapper der vaandels. Nou als de uil daar niet van ondersteboven geraakte, dan zouden we overgaan op plan B (vogelopvang etc). Nu was er dus echt sprake van een “Cliffhanger” in de kerk van St Jan te Goirle !!

ZATERDAG - Ans belde me rond 12.00uur teleurgesteld op. Ondanks alle inspanningen van het Gilde tijdens de eredienst, gaf de uil geen krimp! De pastoor waarschuwde de menigte voor de darmkramp van de uil en de mogelijk daaruit voortvloeiende bevuiling van eenieders kleding tijdens zijn tussentijdse verplaatsingen. De uitnodigende, geopende deuren brachten geen soelaas. De uil bleef zitten waar hij zat en verroerde niet! Na deze Hoogmis werd het hoog tijd om handelend op te treden. De pullen in de kast zaten, zover ons bekend, al drie dagen zonder voedsel! Dat konden wij niet tolereren!

Ons plan B trad derhalve in werking....Save the Children! Gewapend met een oude sloop en groot verantwoordelijkheidsgevoel jegens het mogelijke dierenleed gingen mijn twee aanwezige collega’s de toren in om de pullen op te halen.

Ik belde intussen de Dierenambulance. Het automatisch antwoordapparaat wist te vertellen dat er geen gebruik gemaakt kon worden van de service vandaag, geen personeel beschikbaar! Intussen zat Sjors met de jonkies in de sloop op zijn schoot van zijn koffie te genieten. Wat nu? Alle dierenopvang mogelijkheden in de buurt gaven nul op het rekest. Het kwam ons voor dat hulpbehoevende dieren alleen geholpen konden worden van maandag t/m vrijdag, tijdens kantooruren...

Anita van Dooren, het orakel en alwetende van de Oisterwijkse Uilenwerkgroep en daarnaast nog regio-coördinator van het Brabants Landschap, gaf als alternatief het telefoonnummer van de vogelopvang in Someren; "Daar kon je altijd terecht" was haar betoog. De redding was nabij. Na uitwisseling van adresgegevens was Sjors, zich fanatiek overgevend aan voornoemd verantwoordelijkheidsgevoel, meteen bereid om in de auto te stappen en “Somerenwaarts” te gaan en het grut veilig te stellen.

Hoe het de vader/moeder kerkuil is vergaan? We hebben gedurende deze drie dagen geen ouder uil waargenomen noch gehoord en steeds moeten constateren dat zij hun kroost overlieten aan hun lot.

De kerkuil verbleef een week lang in de kerk...Niemand kan zeggen hoe hij/zij daarin is verzeild geraakt. Helaas liet de uil zich niet verjagen en kregen we de
daaropvolgende week het bericht dat er een dode uil was aangetroffen in de
biechtstoel... De dode kerkuil was geringd in Poppel, Belgie.

Om een lang verhaal nog langer te maken, kan ik u vertellen dat de uilenpullen
( jongen) hartelijk werden ontvangen in de vogelopvang. Na twee dagen gaf men al door dat de weesjes het alle drie goed maakten en volop genoten van de
voorgezette maaltijden.

Nu, ruim 3 weken na dit voorval zijn de Uilen flink gegroeid en wordt hun aangeleerd om levende prooien te vangen, dit ter voorbereiding van de in vrijheidstelling. En dit is daarom het voorlopige Happy End van dit verhaal!

Joost van Alphen - UWG Uylenspieghel Goirle/Riel